Nieuws

Veengrond is van nature rijk, maar die rijkdom is fragiel. 

“Op veengrond zijn we gewend om te strooien, bekalken en compenseren.” Maar Nick van Eekeren (Louis Bolk Instituut) draaide het perspectief om: “Je kunt de afbraak niet compenseren met organische stof. Je moet de afbraak zelf afremmen.”
Veengrond is van nature rijk, maar die rijkdom is fragiel. Elke centimeter maaiveld die zakt, is een onomkeerbaar verlies. De organische stof die eeuwenlang werd opgebouwd, verdwijnt in rook zodra het veen ontwaterd wordt. En hoe hoger de pH, hoe sneller het bodemleven de voorraad opeet. Het advies: houd de pH laag, tussen 4,8 en 5,2.

Veel van de ‘klassieke oplossingen’ blijken lapmiddelen. Compost toevoegen, dikke fractie strooien of bekalken: ze lossen de fundamentele daling niet op. Sterker nog, ze kunnen de afbraak soms versnellen. “Niet harder rennen met inputs, maar het systeem tot rust brengen,” stelt Nick.

Dat klinkt bijna spiritueel, maar de realiteit is hard: bodemdaling gaat door, jaar na jaar. Voor boeren op veen is dit geen technisch vraagstuk, maar een existentiële keuze. Hoe lang houd je dit vol? En welke bedrijfsvoering past nog bij een bodem die langzaam verdwijnt?

Stilstaan is vooruitgaan, was de boodschap. Minder ingrijpen, meer luisteren naar de bodem. Het druist in tegen het boereninstinct, maar misschien is dit wel de enige manier om veen een toekomst te geven.